Adelaar van de Cauberg

Om de teleurstelling van de komende deceptie wat teniet te doen heb ik deze post een wat overdreven optimistische titel gegeven die mijn prestaties echter totaal niet uit zijn verband rukt. Helaas vond de organisatie van het heugelijke evenement het nodig om de mindere goden fotografisch te vereren en de ware helden van de dag een plekje ver beneden hun op die dag verdiende stand te gunnen. Oftewel, de dikzakken op mooie fietsen die zich na 50km fietsen (en de laatste 800 meter hebben gelopen want wat is die Cauberg toch steil als je naar een frietje speciaal snakt) hijgend en piepend over de finisch laten duwen worden als titanen binnengehaald en meermaals gekiekt, terwijl degenen die de hele dag op kop hebben gereden, de Eyserbosweg hebben genomen ware het een drempeltje, de Keutenberg tot een viaduct degradeerden en de andere renners slechts een korte blik op hun gespierde achterlijf gunden worden bedankt met een onscherp plekje in de achtergrond.